Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Μια φορά και ένα καιρό...

Πόσα πράγματα θα μπορούσα να γράψω...πόσα πράγματα θα μπορούσα να πω για την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου.
Τα φετινά Χριστούγεννα, δεν το κρύβω, τα περιμένω με ανυπομονησία. Σαν μικρό παιδί που περιμένει τα δώρα του, έτσι και εγώ...θα είναι η πρώτη φορά μετά από 2 χρόνια που θα γιορτάσουμε έχοντας την καρδιά μας πιο ανάλαφρη, πιο γαληνεμένη.
Σήμερα επιτρέψτε μου να σας πω ένα παραμύθι το οποίο λέγεται:

22 φορές
(τόση υπομονή μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος)
Μια φορά και έναν καιρό, τέλος του 2007 μια οικογένεια είναι χωρισμένη στα δυο. Ανταλλάσσει ευχές μέσω ενός κινητού τηλεφώνου ελπίζοντας ότι η καινούρια χρονιά θα φέρει την κάθαρση που είχε υποσχεθεί μια γιαγιά Αντωνία σε ένα όνειρο...
Έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες στον ένα και μοναδικό, στον άνθρωπο που θα ερχόταν από μακρυά...

Μια μάνα περνά μόνη της τις γιορτές σε μια ξένη χώρα, έχοντας το αγγελούδι της στην εντατική ενός νοσοκομείου και αγωνιώντας για την επόμενη μέρα.
Η πρώτη ανατολή του 2008, θυμάμαι...., την βρήκε στο δρόμο για το νοσοκομείο. Ήταν 6.30 το πρωί, απίστευτο κρύο και φυσικά ούτε ψυχή εκτός από εκείνη...απίστευτες στιγμές!

Η χρονιά μπήκε δύσκολα-εκείνος ξανάρθε, έκανε τα μαγικά του και έφυγε- και συνέχισε ακόμα πιο δύσκολα με κορύφωση μια αναπάντεχη επιπλοκή κοντά το Πάσχα. Εκεί πριν από την εβδομάδα των Παθών, η ίδια γυναίκα, πες από παραλογισμό, πες από το μητρικό ένστικτο, αρνείται να υπογράψει για ακόμη ένα χειρουργείο. Ζητά πίστωση χρόνου και δεν θέλει να πιστέψει ότι το αγγελούδι της θα πεθάνει. Και έχει δίκιο! Οι μάσκες πέφτουν.
Ο άνθρωπος από μακρυά επεμβαίνει και με την βοήθεια του Θεού σώζει τον ξανθό άγγελο.

Τέλος Ιουλίου, η οικογένεια είναι και πάλι μαζί μετά από πολλούς μήνες. Το καλοκαίρι φεύγει...η ελπίδα?

Φθινόπωρο, μάνα και γιος επιβιβάστηκαν για μια ακόμη φορά στο αεροπλάνο και επέστρεψαν...ελπίζοντας άραγε τι?
Ο άνθρωπος που περίμεναν από μακρυά ήρθε και όλοι μαζί  συνεδρίασαν και αποφάσισαν...Αλίμονο για αυτή τους την απόφαση...
Κάτι συμβαίνει. Το νιώθω, πολύ καιρό τώρα.

Λίγες μέρες μετά δίνεται μια μεγάλη παράσταση. Μια γυναίκα ντυμένη στα πράσινα παρακολουθεί το θέατρο του παραλόγου. Ο άνθρωπος από μακρυά, είναι εκεί, αλλά αλλού? Είναι γέρος, τα χέρια του τρέμουν. Κάποιοι το εκμεταλλεύονται αυτό...η καρδιά του  και η ψυχή του είναι ταγμένη στο να σώζει ζωές και αυτό τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει, όμως το παιχνίδι δεν παίζεται στην έδρα του...
Μα τι στο καλό, όλοι τρέμουν?

 Μια καρδιά χτυπά δυνατά μέσα από ένα ανοιχτό θώρακα. Την βλέπω να πάλλεται. Μια δυνατή ψυχή θέλει να ζήσει, θα ζήσει... για να τους αποδείξει το μεγάλο λάθος που κάνουν. Όλοι είναι χαρούμενοι? Γελούν? Γιατί?
Τι φιάσκο Θεέ μου...!

Νοέμβρη ο κύκλος ολοκληρώνεται και δίνετε μια τελευταία παράσταση . Το ένα άκρο αγγίζει το άλλο. Η πηγή φάνηκε, ήταν εκεί και όλοι έτρεξαν να την ακουμπήσουν, να πιουν νερό, μαζί και εγώ. Ουαί, ανόητοι. Δικό σας το λάθος!
Ο άνθρωπος που ερχόταν από μακρυά, υποχώρησε...όλα γκρεμίστηκαν, ήταν το τελευταίο οχυρό.

Δεκέμβρης πια, με κομμένα τα φτερά μάνα και γιος επέστρεψαν σπίτι για μια ακόμη φορά. Η οικογένεια στόλισε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, χωρίς τραγούδια, χωρίς δυνάμεις, χωρίς φωνή....Αυτή η επιστροφή ήταν κάτι σαν ανάκτηση των δυνάμεων πριν την επόμενη πτήση...όμως η ελπίδα έχει αρχίσει να χάνεται, η πίστη έχει κλονιστεί. Πόσο υπομονή μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος? Πόση δύναμη μπορεί να κρύβει μέσα του?

Μα να, τι είναι αυτό το φως? 
Ο καινούριος χρόνος ήρθε και αυτή τη φορά έφερε μαζί του και την λύτρωση. Κανείς δεν το πίστευε. Το αεροπλάνο βρήκε τελικά τον προορισμό του. Πόσες τουλίπες άνθισαν σ΄αυτό τον τόπο, πόσες ψυχές λυτρώθηκαν, πόσα τραύματα άρχισαν να επουλώνονται?

Εκείνο τον Ιανουάριο ένα μεγάλο χειρουργείο έγινε. 12 ώρες, 1 αιώνας. Ήταν η τελευταία μάχη.
2 Άνθρωποι με χαμηλό βλέμμα, απεκατέστησαν στα μάτια της μάνας τους επιστήμονες όλου του κόσμου...
2 μάγοι. Και το δώρο που χάρισαν λέγεται ΖΩΗ!

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...

Στη μνήμη της γιαγιάς Αντωνίας που ποτέ δεν γνώρισα (είχες για όλα δίκιο)

3 σχόλια:

  1. Εσύ το είχες το κουράγιο πάντως και την υπομονή και την θέληση και όλα. Και οφείλεται και σε σένα, όπως πολλές φορές σου έχω πει, αυτή η νίκη του Νικόλα.

    Να είστε όλοι καλά και να 'ναι αυτή η χρονιά που έρχεται η πιο ευτυχισμένη της ως τώρα ζωής σας. Φιλιά!



    ΥΓ: Με συγκίνησες.. Όχι, δεν χωράει σε λέξεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι να σου γράψω τώρα μετά όλα όσα εχω διαβάσει.... Τι οικογένεια δυνατή, τι μάνα είσαι εσύ με θέληση, κουράγιο, υπομονή, αγάπη πολύ αγάπη για το μικρό της ξανθό αγόρι και φυσικά πίστη και ελπίδα για την γιατρειά!!!
    Σε εκτιμούσα πριν διαβάσω όλα αυτά, τώρα απλά είμαι ταπεινή σου δούλη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαίρομαι πάρα πολύ που σε γνώρισα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή