Κάποια στιγμή ανέφερα το όνομα της αλλά σαφώς όχι έτσι όπως της αξίζει. Για την ακρίβεια νιώθω ότι οι λέξεις είναι πολύ λίγες για να αποδώσουν την βοήθεια που απλόχερα έδωσε στην οικογένεια μου και έχω την εντύπωση πως ούτε εκείνη το έχει καταλάβει.
Πάντα σε κάθε ιστορία υπάρχει ένας αφανής ήρωας. Η συγκεκριμένη έπαιξε ρόλο κλειδί από την αρχή μέχρι και το τέλος και σίγουρα το να δημοσιεύσω μερικά λόγια προς τιμήν της είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.
Αχ βρε Τζούλι...!
Για όσες φορές ταξίδεψες μαζί μου,
για όσα χειρουργεία βρέθηκες στο πλάι του,
για όσες φορές τσακώθηκες με γιατρούς, υπαλλήλους,...την ίδια σου την οικογένεια,
για όσες φορές ανέχτηκες τις υστερίες μου και προσπάθησες να με συνεφέρεις,
για όσους λογαριασμούς κινητού πλήρωσες,
για όσες φορές ξύπνησες ξημερώματα και οι δυο μαζί σαν τις τρελές σύραμε το καρότσι μαζί με τον Νίκο σε εκείνο το νοσοκομείο,
για όσες φορές με υπερσπίστηκες στους ανθρώπους που εκείνοι θα έπρεπε να είναι δίπλα μου αντί για εσένα,
για όσες φορές ξέσπασα άδικα επάνω σου,
για όσες φορές έκλαψες μαζί μου και για όσες χάρηκες με τη χαρά μου,
για όσες φορές με συγκράτησες,
για όσες φορές πήγες στο τεβε και διευθέτησες τα δικά μας ζητήματα,
για όσες φορές μας σκεφτόσουν ακόμα και όταν δεν ήσουν μαζί μας,
ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΝΙΚΟΛΑ.
Τρια χρόνια μετα την ημερα που ξεκίνησε ο γολγοθάς για αυτή την οικογένεια... στη θύμιση αυτής της πορείας για τη λύτρωση συνέβησαν πολλά αλλά το σημαντικότερο γεγονός που μου έδωσε το μάθημα ζωής είναι η δύναμη, η πίστη και το ένστικτο αυτής της μητέρας να ξεπεράσει όλα αυτά τα γεγονότα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ξεπεράσει όλα αυτα τα στάδια και να καταφέρει να επιστρέψει σπίτι της, με το παιδί της στην πιο δυνατή, σωστή κατάσταση και με το στόχο να έχει επιτευχθεί!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή