Αναφορά σε μια φίλη...

Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθώ σε μια καλή φίλη και επιστήμονα, την οποία γνώρισα τυχαία την μέρα που γεννήθηκε ο μικρός μου.

Γεννήσαμε τους γιους μας μαζί, στο ίδιο νοσοκομείο, με μικρή διαφορά ώρας.

Κρατήσαμε επαφή όσο διάστημα πάλευα για την αποκατάσταση του Νικόλα, πάντα είχε κάτι ενθαρρυντικό να μου πει και είναι από τους ανθρώπους που έχω στην καρδιά μου.

Η Αικατερίνη Τεμπέλη, συγγραφέας και γιατρός στο επάγγελμα, με κοφτερό μυαλό και ευαίσθητη ψυχή, όντας και η ίδια μητέρα, έχει πολλά να πει.

Δεν θα ξεχάσω την στιγμή που βγαίνοντας από το νοσοκομείο μου έδωσε ένα βιβλίο με μια αφιέρωση μέσα από την ίδια. Ακόμα δεν γνώριζα την ιδιότητα της ως συγγραφέας και ήταν μεγάλη η έκπληξη μου όταν συνειδητοποίησα ότι το βιβλίο ήταν γραμμένο από την ίδια.

Από εκεί και μετά το ''Βενετσιάνικο Χρυσάφι'' ταξίδεψε στη Γερμανία και εν συνεχεία στην Ολλανδία, μου κράτησε συντροφιά τις αμέτρητες ώρες μοναξιάς και αποτέλεσε για μένα την υπενθύμηση ότι είμαι Ελληνίδα και ότι πρέπει να επιστρέψω εκεί όπου ανήκω.

Κατερίνα μου σε ευχαριστώ...