Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

Κάτι από καλοκαίρι...

Έχω μέρες να γράψω, λείπουμε από αρχές Ιούλη.
Ο Νικόλας απολαμβάνει πανευτυχής τις μικρές χαρές τις ζωής που δεν γνώρισε μέχρι σήμερα, τον κοιτώ και δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου.
Βόλτες στη θάλασσα, μπάνιο, σκάψιμο στην παραλία. Καλό φαγητό και ήλιος. Μακρυά από γιατρούς, μακρυά από νοσοκομεία.
Τα κορίτσια τον βοηθούν όσο μπορούν. Η Σίσσυ επικροτεί κάθε του προσπάθεια, τον φροντίζει σαν μικρή μανούλα, ακόμα και η Νόνη λυγίζει μπρος το χαμόγελο του και εκείνος λάμπει από χαρά και έπαρση.
Όταν όλοι πια κοιμούνται, φθάνει η δική μου ώρα. ¨η ώρα του πολεμιστή¨, όπως συνηθίζω να λέω.
Κάθομαι στη βεράντα, το γιασεμί ευωδιάζει, χαζεύω τη θάλασσα, το φεγγάρι, τα αυτοκίνητα που περνούν...χιλιάδες σκέψεις με κατακλύζουν, πού ήμουν πριν ένα χρόνο, τί συνέβη στη ζωή μου, πώς ήταν ο Νίκος, πώς είναι τώρα, το μέλλον....αυτό με τρομάζει περισσότερο από όλα.
Όμως είναι καλοκαίρι, όλη η οικογένεια είναι μαζί, και εγώ αν πήρα ένα μάθημα αυτό είναι να μην κάνω σχέδια για το μέλλον.

7 σχόλια:

  1. Δε ξερω πως βρεθηκα εδω...ξερεις τωρα απο το ενα ιστολογιο στο αλλο...Παει ενας μηνας αλλα σε ειχα βαλει σε αγαπημενα και σε ξαναβρηκα...Συγκινηθηκα με την ιστορια σας και θαυμασα το θαρρος του μικρου σου και το δικο σου!!!
    Ευχομαι απο τωρα και στο εξης να μεινετε μακρυα απο νοσοκομεια και γιατρους...
    Καλο καλοκαιρακι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να μην φοβάσαι το μέλλον, πολεμιστή... Μόνο όμορφες στιγμές κρύβει για εσένα και τον μικρό Νικόλα (και την υπόλοιπη οικογένεια φυσικά). Να ελπίζεις στο μέλλον...

    φιλικά
    Κωνσταντίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μια ανάλογη περιπέτεια με του Νικόλα αντιμετώπισα κι εγώ με το κοριτσάκι μου. Οφείλω να ομολογήσω ότι καταλαβαίνω τη μαμά του Νικόλα καλύτερα από κάθε άλλο άνθρωπο, πλην -ασφαλώς- των υπολοίπων μελών της οικογενείας της...το μέλλον με φοβίζει κι εμένα. Παρά την αποκατάσταση του παιδιού μου και την ευτυχή κατάληξη, εμείς χρειαζόμαστε επαναλαμβανόμενες διαστολές για να αντιμετωπίσουμε μια στένωση που εμφανίστηκε πρόσφατα στο παιδί. Εύχομαι στον Νικόλα μας καλή ανάρρωση και ένα υγιές και ευτυχές μέλλον!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το μέλλον μπορεί να είναι πολύ πιο όμορφο απ' ότι νομίζεις. Ξέρω όμως ότι ο φόβος παίζει τέτοια παιχνίδια με το μυαλό μας. Μην του το επιτρέπεις.. τώρα που είστε όλοι μαζί κι ο Νικόλας πιο χαρούμενος από ποτέ.

    Φιλί μεγάλο να του δώσεις! Μέχρι να τα ξαναπούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. http://mariatweety.blogspot.com

    ENA A3IOLOGO BLOG ENOS KORITSIOU POU PALEUEI

    ISWS SAS DWSEI DYNAMH KAI KOURAGIO GIA PARAKATW........

    NIKOS

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΝΙωθω πραγματικα μεγαλη συγκινηση με οσα εχβ διαβασει......Το μελλον παντα τρομαζει και βασανιζει οχι μονο εμας τους γονεις τετοιων παιδιων ,αλλα ολους τους γονεις.Η κορη μου ,ηρθε στον κοσμο πριν απο μολις δεκα χρονια.Απο την ημερα της αποκαταστασης εχουν περασει 7χρονια.Ειναι μια σπουδαια μαθητρια και πολυ καλη μπαλαρινα.Ενα χαρισματικο πλασματακι.Στην διαρκεια αυτων των επτα ετων ,,,,]]κανενα προβλημα,ουτε καν διαστολες καναμε.Υπ οψιν τα χειρουργεια ολα εγιναν στην Αθηνα.Πριν ενα χρονο ομως παραπουσιασε βηχα κατα την διαρκεια της νυχτας.Αρχισα να ψαχνω τι μπορει να συμβαινει.Το αποτελεσμα βγηκε μολις πριν μια εβδομαδα.Γαστροοισοφαγικη παλλινδρομηση.Χαθηκε ο κοσμος μου παλι.Αλαξε λεει η ανατομια του σωματος της και ετσι δημιουργηθηκε.Δεν θα ησυχασω ποτε αραγε;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εσύ δεν έχεις παιδιά, αγγελούδια έχεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή