Η πρώτη περιγραφή της συγγενούς ατρησίας οισοφάγου σε δίδυμα κορίτσια, έγινε από τον William Darston στο Πλύμουθ της Αγγλίας, το 1670.
(Between the two girls there was one heart, one liver, and one stomach. The baby girl on the left had the esophageal atresia and lived off the organs of her twin on the right).
Η συνήθης μορφή της ανωμαλίας συνοδευόμενη από τραχειοοισοφαγικό συρίγγιο (Τ.Ο.Σ.) καταγράφηκε πρώτα από τον Tomas Gibson το 1697.
"About November 1696, I was sent for to aninfant that would not swallow. The babyseemed very desirous of food, and took whatwas offered in a spoon with greediness; butwhen it went to swallow it, it was liked to bechoked, and what should have gone downreturned by the mouth and nose, and it fellinto a struggling convulsive sort of fit upon itbut the next day died“Gibson T: The anatomy of humane bodies epitomized 5th edition. Edited by: Awnsham , Churchill J. London 1697"
Το 1929 ο Vogt περιέγραψε τους διάφορους τύπους της ατρησίας οισοφάγου και η ταξινόμηση του εξεταζόμμενη κλινικά από τον Gross έχει παραμείνει με αποδοχή από τους ερευνητές ως μέθοδος ταξινόμησης των οισοφαγικών ανωμαλιών.
Σύμφωνα με τους Myer και Aberdeen η πρώτη απόπειρα αποκατάστασης χειρουργικώς της ατρησίας οισοφάγου έγινε από τον Steele το 1888.
Το 1913 ο Richter αντιμετωπίζει την πάθηση εκτελώντας οισοφαγοστομία και γαστροστομία σε νεογνό με ατρησία οισοφάγου.
Το 1936 εφαρμόστηκε η πρώτη εξωυπεζωκοτική οισοφαγική αναστόμωση σε νεογνό με ατρησία οισοφάγου.
Η απόπειρα του Lanman έγινε γνωστή το 1940 μετά την απόπειρα του Saw το 1939 που επίσης επιχείρησε οπίσθιο υπεζωκοτική προσπέλαση για αναστόμωση των κολοβωμάτων, χωρίς επιτυχία. Τα αποτελέσματα από τις προσπάθειες αυτές των διάφορων χειρουργών, ουσιαστικά προκάλεσαν απαισιοδοξία. Παρόλο όμως την απαισιοδοξία η κατάσταση προκάλεσε το ερευνητικό ενδιαφέρον σε παιδιάτρους και χειρούργους ώστε να αντιμετωπίσουν και να λύσουν το συγγενές αυτό πρόβλημα των νεογνών.
Το 1939 ανεξάρτητα ο Ladd στη Βοστώνη και ο Leven στη Μινεάπολη κατάφεραν να αντιμετωπίσουν επιτυχώς νεογνά με την ασύμβατη με τη ζωή μέχρι εκείνη τη στιγμή, ανωμαλία. Και οι δυο έκαναν γαστροστομία, την οποία ακολούθησε αργότερα απολίνωση του συριγγίου, επιτρέποντας έτσι στα νεογνά να ζήσουν και αργότερα να γίνει αποκατάσταση του οισοφάγου με σωληνωτούς κρημνούς. Αυτοί οι 2 ιστορικοί ασθενείς, ήταν τα πρώτα νεογνά που έζησαν κατόπιν χειρουργικής αποκατάστασης του οισοφάγου.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ένας ασθενής που γεννήθηκε το 1935 με ατρησία οισοφάγου έζησε σιτιζόμενος από την γαστροστομία μέχρι το 1946, οπότε έγινε και επιτυχής αντικατάσταση του οισοφάγου.
Ο Cameron Haight μαθητής του John Alexander μελετώντας την ανατομία της ατρησίας του οισοφάγου εφάρμοσε την απλή αναστόμωση που ερχόταν σε απόλυτη συμφωνία με το πολύ λεπτό κατώτερο οισοφαγικό τμήμα. Το 1941 ο Haight εξέτασε κατά παράκληση του παιδιάτρου Harry Towsley ένα βαριά άρρωστο νεογνό κοριτσάκι με ατρησία οισοφάγου/Τ.Ο.Σ.. Μαζί κατόρθωσαν να διασώσουν το νεογνό. Έκτοτε έγινε μεγάλη πρόοδος, κυρίως στη μετεγχειρητική φροντίδα των νεογνών, ενώ επιβλήθηκαν οι λεπτοί χειρισμοί κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης. Ακόμα και σήμερα όμως η εξωυπεζωκοτική προσπέλαση που παρουσιάστηκε από τον Lanman και η αναστόμωση που έγινε από τον Haight παραμένουν τα θεμέλια της αποκατάστασης της Α.Ο./Τ.Ο.Σ.
(Τα στοιχεία αποτελούν μέρος διατριβής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου